Łuk jest starszy niż wojna.Starszy niż sama myśl o strzale.Najpierw było słowo opisujące kształt.Ruch słońca, zgięcie gałęzi, tęcza.

W języku prasłowiańskim nie było w nim przemocy, był ruch.Ten sam, który prowadzi cień drzewa po trawie.Dopiero później człowiek napiął tę krzywiznę,.

Zrozumiał, że można z niej wypuścić coś dalej i w górę nad horyzont.Który jak znak cięcia, jak cięciwa napinająca łuk w łuk, odcina niebo od ziemi.

Wystarczy porównać dwa rysunki.Kształt łuku, grot strzały i cięciwa - pozorny ślad Słońca po niebie i horyzont.

Około XIII wieku łuk i cięciwa zadomowiły się w geometrii, opisując jeszcze więcej.

Dodajmy do słowa ŁUK jeszcze jedno słowo i zestawmy:

STRZAŁA ŁUKOSTRZA ŁUKOSTRZAŁ UK…

Mamy jeszcze więcej.

Język polski tłumaczy sam siebie

Tłumaczy sam siebie już po tym, gdy łuk stał się bronią, a ostrza grotów strzał poruszały się łukiem, by trafić w cel.

W samym brzmieniu słychać ruch.Słychać dynamikę.Słychać jego pierwotną naturę.

Łuk nie jest narzędziem wojny.Jest wzorem świata.Który raz po raz wypuszcza nas w ruch.

Nie po to, żeby trafić, lecz żeby żeby nas prowadzić.

Słowo, które pierwotnie jest światłem.Opis słowa „łuk” jak i innych słów znajdziesz na stronie nr 225 w książce „Pod czas pod róż”.